Mehmet Ali Bulut Köşe Yazıları
İlgili Yazılar
Deccal hemen hemen tüm inançlarda var olan bir fenomendir.
İnsanlığın son günlerinde ortaya çıkacak, aldatmakla iş görecek ve insanların, bir zorlama olmadan, kendi rızaları ile dinden ve imandan soyutlanmalarına sebebiyet verip ‘uluhiyet dava edecek biri’ olarak anlatılmış. Peygamberimiz (sav) de kendi ümmetini “Deccal’den Allah’a sığınmaları” noktasında uyarmış.
Eskiler, her şeyi fert etrafında tasarladıkları, cemaatin/örgüt ve örgütlenmenin gücünü ve mahiyetini bilemedikleri için, Deccal’i tamamen bir şahıs zannetmişler ve öyle anlatmışlar. Nitekim Peygamberimiz (sav) de bir gün Hz. Ömer ile Medine’de Yahudi mahallesinde gezerken, bir çocuk görür ve der ki, “Onun (yani Deccal’in) sureti buna benzer.” (Bu vaka bir taraftan da göstermekte ki, Deccal’in her türlü şeklinin hizmetkârları ya Yahudiler veya onlar arasından çıkanlar olacak…)
Hz. Ömer kılıcını çekip çocuğu öldürmek istemiş. Peygamberimiz de ‘Hayır yapma’” buyurmuş, “eğer bu o ise sen öldüremeyeceksin, değilse hakkın yoktur.” cevabını vermiş.
Şu rivayet dahi bir remz iken, insanlar ve konuyla ilgilenenler, Deccal, Mehdi ve Mesih ile ilgili tüm rivayetleri tamamen birtakım şahıslarla alakalı sıfatlar ve vasıflar sanmışlar, kendi yaklaşımlarını rivayetlere dayandırarak bu üç şahsın mahiyetinin anlaşılmasına mani olmuşlardır. Daha doğrusu hakikatlerinin gizlenmesine yol açmışlardır.
O yüzden de ne Deccal anlaşılmış ne Mehdi anlaşılmış ne de Mesih. ‘28 Şubat Süreci’nin yargılanmaya başlandığı, faillerinin yakasına yapışıldığı şu günlerde, hâlâ birilerinin kalkıp Deccal ve Mehdi bekliyor olmaları tuhaf bir ironi gibi geliyor bana!
Deccal denince insanlar acayip kılıklı bir mahluk tasvir ediyorlar. Oysa Deccal, -evet her dönemde bir temsilcisi de olmakla birlikte- bir yeni yaklaşım, bir hayat tarzıdır ki, insanların, seve seve dinlerinden çıkmalarına yol açmıştır. Deccal’e atfedilen fevkaladelikler ise, o hayat tarzının dünyaya hakim olduğu dönemlerdeki teknolojik imkanlar ve gelişmelerdir.
Bu noktada anneannemin, dedesinden aktardığı bir hadiseyi sizinle paylaşmak istiyorum. Hemen söyleyeyim, o nenem, bir kez olsun motorlu araçlara binmedi. Çok ağır hasta olduğu zamanda bile onu binmeye ikna edemediler. O dedesinden aktararak: ‘Bir gün gelecek demir kutuda ölmüş anne babanı sana canlı canlı gösterecekler(televizyon). Demir demir üstünde yürüyecek(tren), demir suda yürüyecek(dev uçak gemileri), demir havada uçacak(uçak). Kızım o zamanlara ulaşırsan, sakın onlara aldanma. Çünkü onlar Deccal’in aletleri olacaktır. Onlar çıkmışsa bilesin ki Deccal de çıkmıştır.”
Biz “Yapma nene, bunlar birer alet!” derdik ama o sözlerimize aldırmazdı. Hatta bir seferinde hinlik yapıp sesini teybe kaydettik diye tövbe oruçları tutmuştu. “Evet, bunlar birer alet, birer araç. Hiçbir günahları da yok ama bunlar gösteriyor ki bu zaman Deccal zamanıdır, ben onları kullanmam.” derdi.
Biz ona takılırdık ama o, bizim onu anlamıyor olmamızı da anlayışla karşılardı… O kadının feraseti sayesinde ben kendimce Deccal’i çok erken tanıdım. Çünkü Deccal, Batıda aydınlanma çağı ile başlayıp bugüne kadar gelen ve tanrı tanımazlığı esas alan hayat tarzıdır. Acaba bir insan tanrı tanımaz bir ateist olsa, Deccal gelip ondan daha neyi alacak ki! Çünkü, Deccal, insanı, dininden olmaya, inkara düşmeye sebep olduğu için ondan Allah’a sığınılmış. Acaba şu pozitivist düşünceye isnat ettirilen ve insanı bir hayvandan bile daha aşağı mertebeye düşüren tanrı tanımaz materyalizme, komünizme inanmış bir insandan Deccal daha ne alacak ki, ondan daha dehşetli bir şey bekliyorlar! Tanırı tanımazlığı esas almış bir materyalist (modern maddeci), komünist ve ateistin din ve mukaddesat namına neyi kalmış ki insan onu kaybetmekten korksun de Deccal’den Allah’a sığınsın!
Deccal’İ bekleyenler kusura bakmasınlar, Deccal geldi geçti… Deccal’İn İslamlar içindeki son temsilcisi ve uygulaması olan 28. Şubat Sürecibile şimdi hesap verdiğine göre, artık Mehdi’yi bekleyenler de akıllarını başlarına almalılar! Nasıl ki birtakım saf diller hâlâ Deccal’i bekliyorlar, onlar da aynı saflıkla Mehdi’yi bekliyorlar. Beklesinler…
Deccal, inkâr-ı ulûhiyetin büyük temsilcisine Peygamberimizin verdiği addır. Onun Müslümanlar içindeki tensilcisine de Süfyan denmiş.
***
Bediuzzaman, geçen asrın ortalarında, modernizm adı altında Anadolu’da yaşanmakta olan tahribatın nasıl bir sonuç doğuracağını izah ederken şöyle diyordu: “Evet, ihtilâl-i Fransevîde hürriyetperverlik tohumuyla ve aşılamasıyla sosyalistlik türedi, tevellüd etti. Ve sosyalistlik ise bir kısım mukaddesatı tahrip ettiğinden, aşıladığı fikir, bilâhare bolşevikliğe inkılâp etti. Ve bolşeviklik dahi çok mukaddesat-ı ahlâkiye ve kalbiye ve insaniyeyi bozduğundan, elbette, ektikleri tohumlar hiçbir kayıt ve hürmet tanımayan anarşistlik mahsulünü verecek.”
Aynı şekilde Fransız bilim adamı Laplas’in ‘Evren Sisteminin Açıklaması’ (1796) adlı eseriyle çağdaş astronominin temellerini atarken, bir yandan da açıkça Allah’ın varlığını inkâr ederek Deccalizm şeklini alacak hayat tarzına (inkar-ı uluhiyet fikrine) ilk soluğu üflemiştir.
Daha sonra Senato Meclis başkanlığına kadar yükselen Laplas’a, onun eserini okumuş olan Napolyon, bir gün “İyi ama sizin kâinat sisteminizde, Allah’ın yeri nerde?” diye sorar. İnkârcılığı ile de bilinen Laplas, “Sayın başkanım, hiçbir suretle ispat edilememiş bir Allah varsayımına ihtiyacım yoktur”, cevabını vermiştir.
İşte bu cevap daha sonra Hume’da, Hobbes’ta, Darwin’de, Dawkins’te, Marks’ta ve daha birçok tanrı tanımaz beyinde yankı bularak, içinde Tanrı bunmayan bir dünya görüşünün yerleşmesine yol açmıştır. Deccal işte sonradan aydınlanma, modernleşme vb. isimlerle kendini açığa vuran ama temelde tanrı tanımazlığı esas alan bu Allahsız ve kitapsız dünya anlayışıdır ki, beşeri iki kere büyük harplere sürüklemiş, milyonlarca insanın telef olmasına yol açmış, milyarlarca insanın dinlerinden ve inançlarından soyutlanmasına neden olmuştur. Onun da doğal neticesi yukarıda bahsi geçen serkeşlik ve anarşizm olmuştur.
Bu düşünce akımı maalesef bilimi de yanına çekmiş gözüktüğü için son derece etkili oldu. Çağdaşlık ve modernizm, aynı zamanda tanrı tanımazlık zannedilerek, insanlar bu yeni dine (yani Deccalizme) seve seve dâhil oldular.
Sonunda bu düşünce İslam yurtlarını da etkilemeye başladı. Türk modernizmi de onun eseridir ve onun tipik karakteristik özelliklerini -dine ve tanrıya karşı duruş- taşımaktadır.
***
Komünizm, Deccalizmin en meşhur meyvesi oldu. Hatta bir kısım İslam âlimleri “Deccal, komünizmdir” dediler. Elbette haklılık payları da vardı. Nitekim ‘Deccal’in bir günü bir yıl, bir günü bir ay, bir günü bir hafta, bir günü bir gündür.’ rivayetini yorumlayan Bediuzzaman, o rivayetten hareketle Deccal’in kuzeyden İslam yurtlarına hücum edeceğini söylemiştir.
Demek ki Deccal’i illa de bir insan gibi anlama çabaları yanlıştır; en azından eksiktir.
Peki, komünizm öldüğüne göre Deccal için ne diyeceğiz? O da öldü mü? Onun en iyi göstergesi Batıdaki ruhanilerin çıkışıdır! Nitekim komünizmin çökmesinde en büyük hizmeti de Hıristiyan ruhaniler göstermiştir. Şimdi Batı bir yandan inkar-ı uluhiyetin etkilerini silmeye çalışırken bir yandan da toplumu yeniden ‘Tanrı’ ile buluşturmanın yollarını arıyorlar. Bunun için de fazla zamanları kalmadı.
Yakında Hıristiyanlığın hakikatinden hayat bulacak bir dini anlayışın yükselmesini –ki Benedikt’in ölümü bunu hızlandıracaktır- bekleyebiliriz. Hz. İsa’nın inmesini de öyle anlamak gerekir. Zira “İsevilerde, semâvî, ulvi ve halis bir dinin zuhur etmesi ve hakikat-i Kur’âniyeye iktida edip ihtida etmesi” yakındır. İşte inkar-ı uluhiyet olan Deccal mesleğini yeryüzünden silecek ve kaldıracak olan hareket odur. Çünkü rivayetlerde, Deccal’in dinsizlik olan mesleğini mahvedecek olanın Hz. İsa (asm) olacağı haber verilmiştir.
Deccalizmin tüm dünyada can çekiştiği bir dönemde bizdeki uygulaması olan Süfyanizm de can çekişmeye başlamıştı. İşte 28 Şubat Süreci, can çekişmeye başlamış olan ‘inkarcı’ Türk modernizmine (Süfyanizme) bir hayat öpücüğü verme çabasıydı. Bunun için de Müslümanları ve inananları büyük bir kin ve nefretle silmeye sindirmeye, yok etmeye yöneldiler. Böyle yaparak Hakkın nurunu söndürebileceklerini sandılar. Güya bin yıl sürecekti. “Bin yıl sürecek” denmesi de bu milletin İslama bin yıl hizmet etmiş olmasına nazire idi. Bin yıl İslama hizmet etmiş olan bu kahraman milleti bin yıl da Deccal’e /Süfyan’a hizmet ettireceklerdi…
Ama gördünüz, beş yıl artı yedi yıl ancak sürebildi. Esasında “İnne şanieke huvel ebter”[1] ayeti bize gösteriyor ki, en muannit İslam düşmanlığının ve düşmanlarının ömrü en fazla 12 sene olabilir. Nitekim o süreç, tam da ayette işaret edildiği gibi 12 yıl sonra (1997-2009) tarsine döndü; o yüzden Referandum’da ‘mümkün olsa mezardakileri de kaldırıp oy kullandırırdık’ diyen “zat”, ne dediğini iyi biliyordu.
O günün kahramanları(!) şimdi kuyruklarını kısıktırmışlar, millet adaletinin onlar hakkında hüküm vermesini bekliyorlar. Karar ne olursa olsun, onlara ne ceza verilirse verilsin, ayetin o gibiler hakkındaki hükmü sabittir:
İnne şanieke huvel ebter! (Adı sanı silinecek olanlar onlardır!)
[1]) Hz. Peygamber (sav)’in oğlu Kasım vefat edince, müşrikler ona, ‘nesli kesik’ manasında ” ebter ” dediler. As bin Vail ve el-Velid bin Mugire gibi Kureyş ileri gelenleri, Hz. Peygamber (sav) için ” Bırakın onu, onun sonu kesiktir, ölürse adı unutulur gider…” demişlerdi. Peygamberimiz (sav) bu kara propagandaya üzüldü. Sure bunun üzerine nazil oldu ve asıl sonu olmayanların bu sözleri söyleyenler olduğunu haber verdi. Nitekim surenin inişinden 12 yıl sonra Bedir’de onu söyleyenler, çocukları ile birlikte öldüler!
